Wygląda na to, że Jakub będzie mógł wreszcie odetchnąć. Po 22 latach odnajduje się jego ukochany syn Józef, po którym tak rozpaczał i nie dawał się pocieszyć (zob. Rdz 37, 35). Nieomal czterdziestoletni potomek piastuje stanowisko, dzięki któremu – mimo klęski głodu w całym regionie – aprowizacja nie będzie spędzać Praojcowi snu z oczu. Już czekają wysłane przez faraona podwody: czas pakować manatki i opuszczać rodzinny Hebron.

Izrael wyrusza więc „ze wszystkim, co ma” (46, 1) w stronę Egiptu. Po drodze zatrzymuje się w Beer-Szebie, gdzie mieszkali jego dziadkowie, Abraham i Sara, i składa tam „ofiary Bogu ojca swego, Ic’haka” (tamże; Cylkow). Zapewne czuje się nieswojo, skoro Najwyższy przemawia doń tymi słowy: „Jam Bóg, Bóg ojca twojego; nie obawiaj się zstąpić do Micraimu; gdyż narodem wielkim uczynię cię tam! Ja zstąpię z tobą do Micraim, i Ja téż cię wywiodę; a Josef...