Powstał i przebił się do świadomości widzów wyłącznie dlatego, że minister Józef Tejchma dał mu wsparcie. Film brał udział w konkursie, ale z powodów politycznych nie mógł liczyć na żadne wyróżnienia. Tym piękniejsza i bardziej zaskakująca była nagroda, jaką otrzymałem wówczas od dziennikarzy akredytowanych na Festiwalu. Zamiast tradycyjnej statuetki, otrzymałem od nich cegłę z podpisami wszystkich głosujących krytyków. Organizatorzy nie pozwolili, by nagrodę wręczono mi na scenie, więc uroczyste przekazanie odbyło się na schodach kina.

To była szczególna nagroda, bo środowisko dziennikarzy było wtedy bardzo podzielone. Byli w nim ludzie, którzy mieli legitymacje partyjne i którzy byli związani z partyjną prasą, a także tacy dziennikarze, którzy szukali w swoim zawodzie przestrzeni niezależności. Nagle zeszli się wszyscy razem i podpisali się na jednej cegle. Wiedzieli, że wiele ryzykują, a ich gest może zadecydować o dalszej karierze w mediach, wyrazili jednak swoje zdanie. Było to dla mnie bardzo wzruszające. Ale jeszcze bardziej wzruszające było to, że po wielu latach wszystkie te podpisy zniknęły z mojej cegły. Ot, takie poetyckie zakończenie historii.
Dziś wszystkie moje nagrody filmowe są zebrane we wrocławskim Ossolineum. I kiedy powstawał film dokumentalny o historii tych nagród, zatytułowałem go „Cegła i inne nagrody”, bo właśnie cegłę uważam za najcenniejszą spośród wszystkich nagród, jakie zdobyłem w swoim życiu.

To nie jedyne ważne wspomnienie związane z Festiwalem. Inne pochodzi z 1981 r., kiedy na Festiwalu pojawił się Lech Wałęsa. To był nasz gość – nie zapraszała go władza, ale filmowcy, którzy czuli się gospodarzami tej imprezy. I choć zaproszenie Wałęsy miało swoje reperkusje – władze przeniosły imprezę z Gdańska do Gdyni – pokazywało siłę środowiska filmowego. Bo Festiwal był przez lata świadectwem naszej jedności i siły, która z tej jedności wynikała. Oczywiście nawet wtedy środowisko było podzielone, ale to nie przypadek, że spośród wszystkich krajów bloku wschodniego to właśnie u nas udało się stworzyć zespoły filmowe. Dziś także trzeba, żeby twórcy filmowi wiedzieli, że ich siłą jest jedność, a „my” znaczy więcej niż „ja”. I Gdynia powinna o tym przypominać. ©