Mówi mu to zdumiewająca wolontariuszka szpitalna, stara kobieta fascynująca chłopca opowieściami o swoich niegdysiejszych przygodach zapaśniczki. Jedyna, której Oskar pozwala się kochać i której przyznaje się do wszystkich swoich reakcji, także do “nienawiści" wobec rodziców za to, że nie mają odwagi przyjąć razem z nim prawdy o jego śmierci.

Oskar zaczyna pisać listy do nowopoznanego Pana Boga, listy, które z dnia na dzień przestają być dziecinne. To nowy, przedśmiertny rytm życia prowadzi go ku miarom ostatecznym, choć zaczyna się niby od gry: “Od dzisiaj będziesz bacznie obserwował każdy dzień, mówiąc sobie, że ten dzień to jakby dziesięć lat" - mówi mu tajemnicza Ciocia Róża. Jest ona tłumaczem wszystkich znaczeń wynikających dla Oskara z kolejnych przeżyć, jest także oparciem wtedy, gdy doświadczenia stają się nie do udźwignięcia, pomagając w każdym z...