Oczywiście, chodziło nie tylko o bezpieczeństwo innych wierzących, ale i przygotowanie nowego członka Kościoła do życia wiarą oraz uszanowania depozytu Kościoła: prawdy ukrytej w świętych znakach - sakramentach, łączących człowieka z Bogiem. Wówczas chodziło przede wszystkim o tajemnice chrztu i Eucharystii, które są darem i poleceniem pochodzącym od samego Chrystusa. A kto jest Jego uczniem, wie, jaki skarb Jego Miłości otrzymał.

Sytuacja Kościoła się zmieniała, bycie chrześcijaninem już nie groziło śmiercią, ale funkcja wprowadzających do wspólnoty pozostała: mają oni być dla nowo ochrzczonego świadkami wiary, czyli tymi, którzy życiem pokazują, że Chrystus naprawdę żyje w ochrzczonych i że jest możliwe szczęśliwe życie wiarą na co dzień. Do dzisiaj określone w prawie Kościoła wymagania dotyczące wiary i życia wiarą rodziców chrzestnych są wysokie. Prawo...