Gdy niedawno, po prawie 37 latach, przeczytałem powtórnie „Hobbita” i „Władcę pierścieni” J. R. R. Tolkiena uderzyła mnie nieobecność w nich tego, co Andrzej Rostocki określa w tekście „Judyta w krainie Mordoru” („TP” nr 7/2003) „pulsacją pożądania”. Ten jeden punkt łączy mnie z felietonistą, dalej są już tylko rozbieżności. Albowiem „wielka wada” książki - brak „wyraźnego, rozbudowanego wątku miłosnego” - według mnie żadną miarą nią nie jest. Przeciwnie, logicznie wpisuje się w tolkienowskie uniwersum. Zgodna z gatunkiem literackim stworzonym przez autora i jego głęboko chrześcijańskim światopoglądem. Ledwie z drugiego czy nawet trzeciego planu eposu przezierające uczucie między kobietą i mężczyzną, czyste i dyskretne („posągowe”, jak chce Rostocki), umieszczone jest w kontekście czegoś większego od siebie: walki dobra ze złem, a nie odwrotnie.

Czy jest to przejaw słabości...