Niedziejko dokumentuje przeobrażenia i przemiany – nie tylko w poetyckim obrazie, ale także na poziomie konstrukcji nasączonych idiomami wypowiedzi. Wielopoziomowe, krótkie zdania są jak delikatne, choć mocno związane supełki, których rozplątywanie przynosi nieoczekiwane rezultaty. Niedziejko jest bowiem bliżej słów niż ciała, mimo że jej poezja rodzi się raczej z dotyku i patrzenia niż dźwięków – za cały soundscape robi tu warkot psa i kosiarki. Żywiołem wierszy jest woda, jedzenie ma smak jeziora, korzenie zapuszcza się w kałuży. W języku japońskim istnieje określenie mushin, składające się z dwóch kanji, z których jedno wyraża niebyt, a drugie serce. Aby wyjaśnić znaczenie mushin, przywołuje się zwykle spokojny obraz odbijającego się w jeziorze księżyca, obecny (albo lepiej: zatopiony) także w „Niebieskiej godzinie”. To stan, w którym nie istnieje wysiłek woli, a który pozwala być blisko świata. Bez goryczy rozczarowania współczująco „obrastać w liście”. Jak na razie jesteśmy – powtarza Niedziejko – „oddech roztapia nam płuca”. A co dalej? Jutro to tylko brokat i ciepłe kraje o białych plażach. „Wszystko co widzisz wynika z podniebienia”. ©

Julia Niedziejko NIEBIESKA GODZINA, Fundacja Duży Format, Warszawa 2017