Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Grzegorz Pac: - Ewangeliczna metafora domu jest uniwersalna. "Jak budować ten dom, któremu na imię życie?" - brzmiało najważniejsze pytanie papieskiego przemówienia, towarzyszące młodym ludziom na całym świecie. Papież namawiał, by od niego nie uciekać, by nie lękać się tęsknoty, choć bez niej życie zdaje się łatwiejsze. Bardzo to podobne do wezwania Jana Pawła II, który mówił: "Wymagajcie od siebie, choćby inni od was nie wymagali".
- Pretekstem do refleksji na temat papieskiego przesłania miały być etiudy filmowe, którymi przeplatana była modlitwa wiernych na Błoniach. Czy rzeczywiście mogły one skłonić młodych do namysłu? Jeśli tak, jakie wnioski mogli z nich wyciągnąć?
- Nie do końca rozumiem przesłanie tych filmów. Zafundowano nam moralitet, który - choć poruszał ważne problemy - mógł stworzyć wrażenie oderwanego od życia większości uczestników spotkania. Narkoman na odwyku czy samotna, młoda matka - wielu mogło zapytać: "a co ja mam z tym wspólnego?". Na pewno pokazano, że Chrystus działa również w przypadkach z pozoru beznadziejnych. Ale to słowa Papieża naprawdę ożywiły zgromadzonych. Bo Benedykt nie moralizował - zresztą umoralniających kazań mamy chyba w naszych kościołach aż nadto - ale mówił o tym, co najważniejsze: o wierze. Mocna wiara dokona właściwych wyborów moralnych, poradzi sobie z przeciwnościami. Fale i wichry uderzają, a dom zbudowany na skale - życie oparte na wierze - trwa.
- Jak rozumieć słowa: "nie zapomnijcie, że ani ten Piotr, który przygląda się naszemu spotkaniu z okna Boga Ojca, ani ten, który teraz stoi przed wami, ani żaden następny nigdy nie wystąpi przeciwko wam ani przeciw budowaniu trwałego domu na skale"?
- Mówiąc o Piotrze, Papież miał na myśli nie tylko biskupa Rzymu, ale też cały Kościół, który ma być "widzialnym znakiem jedynego Zbawcy i Pana". "Nie dajcie się zwieść tym, którzy chcą przeciwstawić Chrystusa Kościołowi!" - to kolejne kluczowe słowa homilii, a zarazem wyraz realizmu Benedykta XVI, który (podobnie jak jego poprzednik) wiele razy słyszał "Bóg tak, Kościół nie". Papież wzywa młodych, by byli dumni ze swej miłości do Kościoła. Bo choć pełen jest on mankamentów i ułomności, budowanie życia na Chrystusie może się dokonać tylko w nim.
- Na ile realne jest dla przeciętnego młodego Polaka urzeczywistnienie "budowy domu na skale"?
- Myślę, że i tu trzeba na sprawę spojrzeć uniwersalnie i zapytać, na ile jest to realne dla młodego chrześcijanina, niezależnie od narodowości. Papież powiada, że budować na skale, to budować mądrze. Zdaje sobie sprawę, że to budowanie wymaga osobistego wyboru, odwagi, czasem pójścia pod prąd, skoro - jak mówi - dziś nierzadko "Jezus jest spychany do lamusa rzeczy i osób, o których nie powinno się mówić na głos". Ale zachęca też, byśmy się nie zniechęcali: "Wiara musi przejść przez próby".
- Czy chęć umocnienia młodych w wierze jest częścią jakiegoś większego planu Benedykta, by od nowa ewangelizować Europę?
- Myślę, że nade wszystko jest częścią większego planu Chrystusa, aby nawracać każdego z nas, aby budować w nas miłość do Boga i Kościoła. Może nie trzeba się martwić o Europę - jeśli nasze świadectwo wiary będzie rzeczywiście tak mocne, jakby sobie tego życzył Papież, nowa ewangelizacja kontynentu stanie się faktem. Bo prawdziwa wiara nie daje się ukryć. "Czy może się ukryć miasto położone na górze?" - pyta Chrystus. Dom na skale i miasto na górze to w zasadzie jedno i to samo.
Grzegorz Pac (ur. 1982) jest studentem historii Uniwersytetu Warszawskiego, wychowankiem duszpasterstwa dominikanów. Współpracuje z "Tygodnikiem Powszechnym" i "Więzią".
