Jako małżonek żyjący w związku niesakramentalnym z 34-letnim stażem, z dużą niecierpliwością czekałem na adhortację posynodalną Ojca św. Franciszka „Amoris laetitia”. Szczególnie na jej ósmy rozdział mówiący o towarzyszeniu i rozeznaniu „sytuacji nieregularnych”.

Przyznam, że liczyłem na większą jednoznaczność w kwestii dopuszczenia małżonków niesakramentalnych do sakramentów. Jednocześnie rozumiem, że Franciszek nie mógł od razu zmienić przepisów prawa kanonicznego w tej materii. Po przeczytaniu dokumentu jestem przekonany, że papież zrobił znacznie więcej. Otworzył szeroko drzwi duszpasterzom, żeby wyszli na spotkanie z małżeństwami niesakramentalnymi. W słowach papieża widzę też „uznanie autonomii indywidualnego sumienia”, o którym pisał o. Ludwik Wiśniewski OP w swoim eseju „Blask wolności”.

Adhortacja „Amoris laetitia” usankcjonowała to, co robi w tej kwestii Kościół np. niemiecki czy angielski – przynajmniej od 25 lat. Sami, mieszkając za granicą na początku lat 90. ubiegłego wieku, doświadczyliśmy z moją żoną duszpasterskiej troski, rozmowy, rozeznania, towarzyszenia i w konsekwencji możliwości przystąpienia do komunii św.

Niestety, Kościół w Polsce – wielu biskupów, księży i wiernych – ma problem z Franciszkiem, a co dopiero z jego nauczaniem. Słysząc wypowiedzi np. abp. Hosera, obawiam się, że będziemy jeszcze długo w tyle za Kościołami zachodnimi.

Dominikańskie Duszpasterstwo Małżeństw Niesakramentalnych Szczecin