No i po powrocie do domu, na swoją zimną i ponurą północ, napisał o nich ekspresyjny, fragmentami w konwencji poematu utrzymany tekst, w którym o tyle dał im popalić, że powiedział, iż nie są wcale wybitni, a już tym bardziej najwybitniejsi, że być może są oryginalni i dobrze się zapowiadają, ale są dopiero, po tym co napisali, wykrzyczeli i popalili, w przedsionku, a właściwie w zaułku literatury. I dobrze powiedział, bo powiedział prawdę. Wmawianie, że zaułek jest głównym placem miasta, jest kłamstwem, nawet jeżeli pan Sosnowski z głównej "Gazety" twierdzi, że jest inaczej. Widocznie pan Sosnowski ma w tym upartym biciu gazetowej piany jakiś cel, nabija sobie wierszówkę, bawi się i napina, jaką to wspaniałą grę prowadzi. I im ci, przez niego omotani, są bardziej przez niego nadmuchani, to i on przy nich rośnie w swoją megalomańską siłę i besserwissersko wypindrza na...