Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Zmarła Wisława Szymborska. Poetce, laureatce literackiej Nagrody Nobla poświęcamy niniejszy numer „Tygodnika Powszechnego”. Jej pogrzeb odbędzie się 9 lutego na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Szymborska zostanie pochowana w grobowcu rodzinnym, uroczystość rozpocznie się o godz. 12.00.
Rok Krystyny Miłobędzkiej. Tę nazwę nosi cykl wydarzeń przygotowanych przez wrocławskie Biuro Literackie z okazji 80. urodzin poetki. Wśród publikacji znajdą się m.in. tom „Dwanaście wierszy w kolorze” oraz zbiór dramatów „Gdzie baba siała mak”. Miłobędzkiej dedykowana będzie 17. edycja Portu Literackiego, powstanie także poświęcony poetce film dokumentalny.
Czułość Zadury. „Zapisuje, jak najdosłowniej, rozmówki, urywki zdań, podsłuchane bon moty, rejestruje sceny i rodzajowe obrazki. Interesują go lingwistyczne mikroawantury, ceni rozmowę, za to źle odbiera debaty, nienawidzi traktowania języka jako narzędzia polityki i władzy, siłowych rozwiązań reklamy, nachalnych perswazji, panoszenia się różnych retoryk, słownych szwindli, mnogich i obowiązkowych emocji. Demaskuje je z szyderczym zapałem – tak Piotr Śliwiński recenzuje obszerny tom „Wierszy wybranych” Bohdana Zadury, opublikowany nakładem Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej i Centrum Animacji Kultury w Poznaniu. – Czułość nie prowadzi Zadury do rozczulenia. Przyjaźń – jak w filozofii Derridy – jest też odmianą polityki, stanem samotności, respektem dla niezrozumiałych przestrzeni rozciągających się między ludźmi, świadomością okropności społecznych instytucji. Poeta zwalcza horror odhumanizowania, ale ostrożnie dozuje najmocniejsze środki – zabójczą ironię, bezwzględne szyderstwo, jednoznaczną niechęć. Poezji musi bowiem dostarczyć empatii i wiary w solidarność, w której ramach przemycają się stare prawdy o przemijaniu i lęku”.
Radykalizm Strzępki. „Narzędzia tradycyjnej krytyki artystycznej nie działają w odniesieniu do teatru Demirskiego i Strzępki, gdyż nie polega on na doskonaleniu teatralnego rzemiosła, kunszcie słowa czy pięknie obrazów. Jego istotą jest podważanie uznanych wartości i utartych sposóbów myślenia, również tych obowiązujących w teatrze. To dlatego ich spektakle są chaotyczne, brudne, surowe, aktorzy kłócą się, wychodzą z roli i zwracają się wprost do publiczności, a scenografia sprawia wrażenie przypadkowo dobranej z teatralnej rupieciarni. Wszystko to służy zakwestionowaniu teatru jako instytucji władzy ideologicznej i otwarciu go na krytykę – pisze Roman Pawłowski w „Notatniku Teatralnym” nr 64/65. – Demirski i Strzępka odnawiają formułę teatru politycznego, który kojarzył się dotąd albo z aluzyjnymi inscenizacjami teatru repertuarowego z okresu PRL-u, albo z teatrem alternatywnym lat 70. czy 80. Nadają mu antysystemowy i antyelitarny charakter, który nie może podobać się w teatralnym salonie”. Obszerny, ponad 500-stronicowy, numer wrocławskiego kwartalnika poświęcony jest prawie w całości słynnemu dramaturgiczno-reżyserskiemu duetowi. Znajdziemy tu m.in. wywiad z Moniką Strzępką oraz rozmowę-poemat z Pawłem Demirskim, szkice Anny R. Burzyńskiej, Rafała Węgrzyniaka, Pawła Sztarbowskiego, Katarzyny Czeczot, Piotra Czerkawskiego i Magdaleny Szpecht oraz Igora Stokfiszewskiego, wywiady z aktorami i współtwórcami przedstawień Strzępki.
