Pisana w slow motion, w sprawach najprostszych ukazująca fundamenty ontologii, odkrywająca to, co jest tak oczywiste, że aż niedostrzegalne.
„Nauka o ptakach” składa się z trzech części. Pierwsza, tytułowa, poświęcona jest wspólnym „skrzydłom, dłoniom, obawom i radościom” koegzystującym w mikroświecie stworzeń. Druga mieści zaledwie jeden, za to niezwykle przejmujący wiersz „Podpalanie drzwi”, komentujący niedawne białostockie ataki na małżeństwa mieszane. Ostatnia, „Chodzenie po wschodzie”, stanowi intymną kartografię podróży, w której poeta powraca do Jakucji – krainy, której poświęcił poprzednią, wydaną w 2013 r. książkę „Jakuck. Słownik miejsca”.
Nie ma tu śladu siłowania się z rzeczywistością, silenia się na to, by odpowiednie dać rzeczy słowo. Językowa prostota staje się głównym narzędziem chroniącym przed pretensjonalnością w afirmacji życia. Strategia rejestracji świata realizowana jest niemalże na przekór dominującym w poezji najnowszej nurtom neolingwistycznego eksperymentu czy tradycyjnym pod względem formalnym zabiegom estetyzacji rzeczywistości. Książkowi udaje się jednocześnie uniknąć podporządkowania wielkim narracjom, a zwłaszcza nostalgicznemu małoojczyźnianemu rytowi. Ważny to rekonesans, aktualizujący przestarzałe mapy, którymi zwykliśmy się posługiwać. ©

Michał Książek, NAUKA O PTAKACH, Fundacja Sąsiedzi, Białystok 2014