ANNA GOLUS: Kiedy pojawiły się bóle?

LAURA PRIESTESS: Nie pamiętam, by kiedykolwiek ich nie było. Moja matka twierdzi, że gdy byłam mała, podchodziłam do obcych ludzi w parku, uśmiechałam się, przedstawiałam, więc kiedyś pewnie nie czułam żadnego strachu. Bo powodem bólu był strach, to taki rodzaj fobii społecznej. Byłam jak zaszczute zwierzątko, które ze strachu zastyga, tężeje, zamiera. Miałam takie stężenie i napięcie mięśni, że powodowało ból, od kiedy pamiętam. Wiedziałam, że inni tak nie mają, ale nie potrafiłam powiedzieć o tym mamie.

Dlaczego?

Bo czułam się gorsza. Poza tym wiedziałam, że ona tego nie zrozumie. I miałam rację. Rozmawiałam z nią o tym dopiero, gdy byłam już prawie dorosła, i powiedziała, że ja tak po prostu mam. Że każdy ma jakieś cierpienie, a moje widocznie jest właśnie takie.

Przeszło, gdy zaczęłaś...