Teodycea na czas wypadków

Cierpienie, zło i śmierć są uniwersalnym ludzkim doświadczeniem, ale ich problem staje się najostrzejszy wtedy, gdy osoba wierząca wyznaje: "Wierzę w Boga Ojca Wszechmogącego". Dlatego niepokoją mnie niektóre komentarze osób wierzących, a szczególnie księży, którzy wszechmoc Boga chcą uratować kosztem minimalizowania irracjonalności takiego wydarzenia, jak niedawny wypadek polskiego autokaru we francuskich Alpach. "Kościelna teodycea" nie może być namiastką żałoby ani "dyżurnym" głosem Pana Boga. Stajemy w obliczu tajemnicy, nie próbujmy więc Boga "chronić". Każda pewność siebie, mylnie brana za głęboką wiarę, jest tu pozorem. Jedni mówią: "Dzięki Bogu przeżyłem", "to był cud, że się uratowałam"; inni nie widzą w tym żadnego sensu, bo stracili bliskich. Księża, chcąc pocieszyć, przypominają, że "umarli w stanie łaski uświęcającej"; "Bóg wezwał ich od razu do siebie". Tylko czy to jest przejaw wszechmocy, czy słabości Boga?