Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
48-letni Diego Neria Lejárraga urodził się jako dziewczynka w wierzącej rodzinie zaangażowanej w życie Kościoła katolickiego. Od dziecka nie akceptował swojej płci, co nasiliło się w okresie dojrzewania. Obiecał jednak matce, że za jej życia nie dokona zmiany płci. Zdecydował się na to dopiero po jej śmierci, gdy miał 40 lat. Po zmianie płci doświadczył odrzucenia przez jego parafialną wspólnotę w miejscowości Plasencia w zachodniej Hiszpanii. Odmawiano mu komunii, a jeden z księży nazwał go „córką diabła”. Natomiast wsparcie otrzymał od miejscowego biskupa, za pośrednictwem którego wysłał list do papieża. Pytał w nim, dlaczego został odrzucony i czy nie ma miejsca dla niego w Kościele. Mediom powiedział, że gdyby mógł, nie wybrałby swojego życia, ale po wizycie u papieża odzyskał spokój ducha.
Papież zadzwonił do hiszpańskiego transseksualisty dwukrotnie – 8 i 20 grudnia 2014 r. – i zaprosił go do Watykanu na 24 stycznia. O spotkaniu w Domu św. Marty poinformował media sam Lejárraga. Rzecznicy Watykanu i miejscowego biskupa nie zdementowali tej informacji, odmówili jednak jej skomentowania, powołując się na prywatny charakter spotkania.
Dla Magisterium Kościoła problem zmiany płci jest względnie nowym wyzwaniem etycznym. Katechizm Kościoła Katolickiego w ogóle nie wspomina o transseksualizmie. W 1991 r. Kongregacja Nauki Wiary odpowiedziała na pytanie zadane przez niemiecki Episkopat: czy można udzielić ślubu osobie, która zmieniła płeć z męskiej na żeńską? Odpowiedź była negatywna: „Nie można takiej osoby dopuścić do zawarcia sakramentalnego związku małżeńskiego, ponieważ znaczyłoby to, iż poślubiłaby osobę biologicznie przynależną do tej samej płci”. W 2002 r. ukazały się Wytyczne Kongregacji Nauki Wiary, które szerzej omawiały problem. „Transseksualna operacja chirurgiczna jest zabiegiem sztucznym i zewnętrznym, który faktycznie nie zmienia osobowości płciowej danej jednostki. Jeżeli dana osoba jest mężczyzną, pozostanie mężczyzną aż do swojego biologicznego końca. Jeżeli kobietą, zostanie kobietą” – podkreślał dokument. W praktyce oznacza to, że osoby transseksualne nie tylko nie mogą zawierać sakramentu małżeństwa, ale także być przyjmowane do wspólnot zakonnych czy w przypadku zamiany płci żeńskiej na męską – przyjmować święceń kapłańskich. Dokument Kongregacji nie miał jednak charakteru oficjalnego nauczania – był skierowany do wiadomości biskupów (sub secretum). Świadczy to o ostrożności Magisterium, gdyż do tej pory nauka nie poznała w pełni natury płciowości.
Czy gest Franciszka coś zmienia? Pozornie niewiele – już Wytyczne Kongregacji podkreślały, że jednoznaczne nauczanie Kościoła o sferze seksualnej nie zamyka jego pełnego otwarcia na moralną akceptację osoby. Papież jednak zrobił coś więcej: wraz z transseksualistą przyjął jego narzeczoną. Wsparł w ten sposób osobę prześladowaną w Kościele bez stawiania jej warunków wstępnych, np. mówiąc: „zrezygnuj z drogi, której Kościół nie może zaakceptować”. ©
