Wracałam z pracy maluchem, wieczorem, trzy dni przed Wigilią. Był straszny mróz - jakieś 20 stopni, a Kraków spięty kłującą, szarą mgłą. Jak zwykle po drodze wstąpiłam na Helclów, do rodziców - wypiliśmy herbatę, palce mi odtajały, popatrzyliśmy na wiadomości, pogadali. Potem hyc, znowu w ten ziąb, i pyr, pyr, pyr do domu. To cud, że maluch w ogóle odpalił, ale one takie są - pokorne, trzech groszy niewarte, wobec czego nie dyskutują z pogodą i ciągną aż do zdarcia. Wytoczyliśmy się z ulicy Helclów (z pewnym skostniałym oporem), skręcili w zatłoczoną przy Kleparzu Długą i utknęli na światłach w parującym ogonie pojazdów. Świat za przypoconymi szybkami jawił mi się niezbyt realnie, moje życie biologiczne - ta odrobina ciepła, bicie serca i oszczędne ruchy przełożone na warkot maszyny - to wszystko było w środku, w małej, pomarańczowej kapsule mojego malucha.

Z...