Kiedy około 20 lat temu podczas jednej z konferencyjnych dyskusji w PAN, poświęconych dziedzictwu romantycznemu, doszło do niesłychanie ostrych sporów politycznych zwiastujących dzisiejszą wojnę polsko-polską, pani prof. Maria Żmigrodzka, wolterianka i akowiec, próbowała uciszyć wszystkich i pogodzić apelem: proszę brać przykład z francuskiego paradoksu, czyli z Panteonu, jest tam miejsce i dla Dantona, i dla Robespierre’a.

Szpada za sto tysięcy euro

Francja ma Panteon dla zmarłych, ale ma też dla żywych. Jest nim Akademia Francuska, w której znajdzie się miejsce i dla sympatyka Che Guevary, i dla wielbiciela de Maistre’a. Akademia to wehikuł czasu, który przewozi ku nieśmiertelności postacie różnej intelektualnej światopoglądowej obediencji. Ta jedyna instytucjonalna furtka, prowadząca w tamte strony od chwili powstania, czyli od 1635 r., przepuściła...