Od dwóch lat uczestniczę z dziećmi w Mszach dla dzieci w jednym z kościołów na warszawskim Żoliborzu. Nie wszystko w „liturgii przyjaznej dziecku” podoba mi się, ale starsza latorośl na to, co dzieje się przed ołtarzem, patrzy z otwartą buzią. Ksiądz, zanim odczyta Ewangelię, tłumaczy jej treść. To nie sztuka odczytać, np. straszne słowa o sądzie ostatecznym w taki sposób, że co wrażliwsi z małych słuchaczy nie będą mogli spać. Sztuką jest zwrócenie uwagi na to, że ten fragment Ewangelii nie tyle epatuje grozą, ile uświadamia wagę miłosierdzia. Podczas kazania ksiądz, przy udziale dzieci, improwizuje jakieś scenki. Gdy była mowa o dobrych uczynkach, przed ołtarzem stanęła drabina malarska, na której szczeblach dziecko przyczepiało kartki z nazwami dobrych uczynków. Przy okazji odczytywania fragmentu o uzdrowieniu paralityka, chcąc przedstawić egoizm jako paraliż duszy, jedno z dzieci...