Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
W czerwcu 2010 r. znalazło się na blogu Gladwella (http://gladwell.typepad.com) zdjęcie, które ktoś wygrzebał z archiwów „Toronto Star”. Opatrzone tytułem „Malcolm Gladwell bije mistrza Kanady” dokumentuje finał biegu na 1500 metrów w kategorii 14-latków. Na pierwszym planie dwóch zawodników. Po lewej David Reid, jeden z najlepszych kanadyjskich biegaczy na dystansie jednej mili i przyszły olimpijczyk. Po prawej Malcolm Gladwell, łatwo rozpoznawalny. Wydają się dobiegać do mety prawie równocześnie. O rezultacie przesądziły ułamki sekund. Nietrudno sobie wyobrazić, że widząc to zdjęcie wiele lat później, Gladwell musiał mieć sporą satysfakcję. Nie tylko dlatego, że wygrał z jednym z najlepszych biegaczy swego pokolenia, ale także dlatego, że zwycięstwo zdawało się potwierdzać jego osobistą filozofię.
„Nie wygrałem dlatego, że byłem lepszy – powie w wywiadzie dla „Runners World”. – Moja wygrana to statystyczna anomalia. Ja po prostu szybciej dojrzałem, zyskując nad moimi rówieśnikami kilka miesięcy przewagi”. To koncept, który opisze dokładnie w książce „Poza schematem”. Dziś biega głównie dla przyjemności: „Kocham bieganie, to egalitarny sport. Nie ma nic lepszego niż ćwiczenie interwałów w parku z paroma przyjaciółmi”.
