Z premedytacją starałem się jak najdokładniej określić miejsce tego wydarzenia w czasie, bowiem czas właśnie i nasze w nim bycie, przygodne i chwilowe, przygoda człowieczego istnienia, są najważniejszym tematem “Dwukropka". Zaledwie siedemnaście czy raczej, w tym przypadku, aż siedemnaście wierszy, ułożonych tak, że wzmacniają się wzajemnie, korespondują ze sobą, nawiązują też dialog z utworami, które pamiętamy z “Chwili" (“Właściwie każdy wiersz / mógłby mieć tytuł »Chwila«" - czytamy w wierszu, który “Dwukropek" zamyka).

“O czym będą pisały / nazajutrz gazety" - zastanawiała się w poprzedniej książce poetka, sporządzając “spis pytań, / na które nie doczekam się już odpowiedzi". “Spis" znalazł swój ciąg dalszy w wierszu “ABC" (“Nigdy już się nie dowiem, / co myślał o mnie A."), a dzień, którego już nie przywitamy, powraca teraz w “Nazajutrz - bez nas", gdzie...