Dziękuję za druk opowieści pani Zuzanny Radzik i wyrażam jej wielkie słowa uznania. Ta wspaniała osoba zaimponowała mi szczerą, prostolinijną postawą i bezkompromisowym dążeniem do prawdy. Dzięki niej poczułam, że nie jestem sama, a nas - świeckich kochających Kościół i nie potrafiących pogodzić się z jego wadami - jest więcej.

Papież powiedział kiedyś, że człowiek jest drogą Kościoła, ale chyba niewielu serio potraktowało jego słowa. Świeccy żyją swoim życiem, hierarchia swoim. Można by napisać książkę o zgorszeniach: ukrywaniu prawdy o złu i braku reakcji na zło; znikomym udziale świeckich w sprawach decyzyjnych Kościoła („My mówimy, a wy, maluczcy, siedzieć cicho”); odmiennych standardach życiowych kleru i świeckich; niewystarczającej nauce dla ludzi potrzebujących drogowskazu. Przykłady? Oto one.

Ksiądz rozmawia podczas imprezy towarzyskiej o samochodach: „Lanos? E...