Komuś się w tym sejmie przecież kibicuje, jeśli nie całym sercem to częścią, jeśli nie w stu procentach to jednak bardziej niż innym, albo bodaj trochę bo innym wcale. A tutaj? Ci klaszczący i ogarnięci satysfakcją coś wygrali, to widać. Czy to jest i moja wygrana, i moja satysfakcja?

Otóż po pierwsze dowiaduję się, że przede wszystkim przegrał przeciwnik. I to jest największa racja owego wybuchu entuzjazmu. Miał wygrać, a przegrał, przeliczył się w swoim oczekiwaniu. A my, klaszczący, do tego się przyczyniliśmy, ba, myśmy sprawili to w największej mierze. Więc nie o to chodzi, że stworzyliśmy szansę na coś bardzo dobrego, czego nikt poza nami by nie zrealizował, bo głupi był albo miał złą wolę. Nie o to chodzi, że jakieś dobro wspólne właśnie zostało zainicjowane. Myśmy popsuli rachuby tych, z którymi walczymy.

To też mogłoby cieszyć, czemu...