Ps 27 (26), 1bcde. 7-8. 9abc. 13-14 (R.: 1b) Pan moim światłem i zbawieniem moim, * kogo miałbym się lękać? Pan obrońcą mego życia, * przed kim miałbym czuć trwogę? Usłysz, Panie, kiedy głośno wołam, * zmiłuj się nade mną i mnie wysłuchaj. O Tobie mówi serce moje: † «Szukaj Jego oblicza!» * Będę szukał oblicza Twego, Panie. Nie zakrywaj przede mną swojej twarzy, * nie odtrącaj w gniewie Twego sługi. Ty jesteś moją pomocą, * więc mnie nie odrzucaj. Wierzę, że będę oglądał dobra Pana * w krainie żyjących. Oczekuj Pana, bądź mężny, * nabierz odwagi i oczekuj Pana. Swiatlo pozwala widziec rzeczy takimi jakimi sa. Jesli Pan jest moim swiatlem, wdze rzeczy takimi jak sa. Mysle, ze takie jest przekonanie psalmisty. Swiatlo Boga pozwala widziec , cos wiecej, jak to swiatlo jakie nam daje slonce,gwiazdy i wewnetrzne swiatlo naszej inteligencji, naszego rozumienia rzeczy. Swiatlo naszej inteligencji dzis przenika bardzo gleboko strukture materii, bardzo gleboko w strukture naszego ja wnikaja nauki humanistyczne jak na przyklad rozne galezie psychologii, nauki spoleczne bardzo gleboko przenikaja struktury spoleczne. Swiatlo wiedzy, swiatlo rozumu. To wszystko moze doprowadzic do sytuacji labiryntu gdzie wsrod tylu swiatel, znika jeden kierunek i pojawia sie wielokierunkowosc, ktora umieszcza nas w labiryncie. W tym pslmie Duch Swiety slowami psalmisty rzuca cos w rodzaju nitki Adrianny abysmy mogli wyjsc a labiryntu struktur, ktore sa jak czarne dziury pochlaniaja swiatlo i nic sie z tych struktur nie wydostaje to swiatlo w labiryncie filozoficznie mozna nazwac imanencja, swiatlo uwiezione w tych strukturach a dokladniej swiatlo naszego ducha zamkniete w tym skomplikowanym labiryncie jaki sie nam stworzyl, kiedy swiatlo Boga przestalo docierac do naszego wnetrza. Dzis Duch Swiety mowi istnieje nic Adrianny ta nicia jest swiatlo wiary. Dzieki Ci Panie za to, ze dajesz szanse kazdemu i w wolnosci kazdy z nas decyduje czy sie uchwyci nitki i bedzie szedl tak jak ona wskazuje droge.