Sama idea jest prosta i kusząca: wszystko powtarza się nieskończenie wiele razy. Mamy wersje czasowe tego mitu, jak we wszechświecie cyklicznym Hindusów, ale znacznie zabawniejsza jest wersja przestrzenna – drugi Lamża siedzi sobie właśnie w tej chwili, gdzieś tam. Najstarszą wersję tej teorii, przynajmniej w jej współczesnej naukowo-kosmologicznej postaci, znalazłem w artykule kosmologa George’a Ellisa i fizyka Geoffa Brundrita z 1979 r. To właśnie w pierwszych dekadach po II wojnie światowej na dobre zakorzeniła się w kosmologii hipoteza o nieskończonym przestrzennie wszechświecie, ruszyły więc też luźniejsze rozważania na temat konsekwencji życia w takim świecie. W 2011 r. koncepcję „nieskończenie powtarzającego się świata” spopularyzował fizyk-celebryta Brian Greene w swojej książce „Ukryta rzeczywistość”. Jego wersja jest przystępniejsza niż ta Ellisa-Brundrita, a przy tym...