Charakterystyczna dla Księgi Izajasza jest przewaga symboliki miast-córek. Dlatego czytamy o “córce Gallim" (Iz 10, 30), o “córce Tarszisz" (23, 10), o “pohańbionej dziewicy, córce Sydonu" (23, 12), Tyrze - “nierządnicy" i “kurtyzanie" (23, 15nn). Również Babilon jawi się jako “dziewicza córa Babelu (...), córa chaldejska" (47, 1); władczyni, która “pewnie siedząc na tronie myśli w swym sercu: »Ja, a nikt poza mną! Nie doświadczę wdowieństwa i bezdzietności nie zaznam!«" (47, 8). Pycha Babilonu wyrażona zostaje zatem przez pewność uniknięcia najtrudniejszych dla ówczesnych kobiet kolei losu. Podobnie pomsta Jahwe: z władczyni Babilon zdegradowany zostanie do niewolnicy, nie oszczędzone zostanie mu seksualne poniżenie - typowe następstwo wojen dla kobiet, wtedy i dziś: “Nie będą cię już bowiem odtąd nazywać »delikatną, wykwintną«! Bierz żarna i miel mąkę, odrzuć swoją zasłonę...