Zawsze jest tak samo. Wieczorem, aż do czarnej nocy mecz, z samego rana gra słońca z cieniem za oknem i ekran pusty jak boisko w dzień powszedni. Czy da się skorelować plazmę nocną z dzienną, spiąć falujące stadiony i czcze piksele zabielające pierwszą poranną kawę? Coraz trudniej; Euro zaczyna powoli wygasać, choć jeszcze tyle – trzy najważniejsze, wielkie spotkania – przed nami. Każdy turniej rysuje inną krzywą emocji; na ogół finał jest do bani, najwięcej dzieje się w fazach pośrednich, w ćwierćfinałach zwłaszcza. Tym razem, mam wrażenie, to, co najbardziej niewinne i radosne, to, co ekscytujące najbardziej bezpośrednio, bezrefleksyjnie, zdarzyło się wcześniej, w fazie wstępnej.

Ćwierćfinały okazały się nieco żmudne, były to raczej referaty niż eseje. Nawet długie jak wojna stuletnia zmagania Włochów i Anglików, na początku co prawda wspaniałe, porywające, klasyczne, choć...