Mówię ci, tam była enklawa tajemna”. Co prawda w tym wypadku może nie tak do końca tajemna, bo całkiem liczna publiczność co roku ciągnie na Roztocze na spotkania z literaturą, teatrem i muzyką, ale enklawa na pewno. Dość powiedzieć, że gdy pewnego wieczora patrzyłam na gwiazdy, siedząc wygodnie na leżaku tuż nad brzegiem leniwie płynącego Wieprza, a z pobliskiej sceny dochodził mnie głos pani Anny Seniuk czytającej wiersze Herberta, myślałam sobie, że tak trzeba żyć i że wrócę do domu w formie. Bo odbyłam spa dla mózgu i duszy, jeśli ją oczywiście mam.

Pewnego jednak wieczora pośród tej słonecznej, pachnącej latem sielanki niespodziewanie zjawił się między nami on. No może nie do końca między nami, bo niespiesznie i dość demonstracyjnie minął nasz pisarski stolik i przeszedł do kolejnego oddalonego może ze dwadzieścia metrów. Usiadł przy nim, zamówił, kelnerka przyniosła mu...