Zimne, słoneczne przedpołudnie. W CNN i innych programach informacyjnych zamazane zdjęcia Bagdadu ze światłami rozrywających się pocisków, nakładające się na siebie głosy komentatorów, w dole ekranu biegną wstążeczki najświeższych wiadomości. Wszystko niejasne, chaotyczne, pełne jakiegoś wielkiego nieszczęścia. W parę sekund później mały ruch pilotem i jesteśmy w Planicy. Entuzjazm po skoku Małysza, jego cudowny, spokojny lot w zaśnieżonym krajobrazie, powiewające chorągiewki, szczęśliwe, zrelaksowane twarze.

Świat zawsze był taki - popękany na setki i tysiące mikroświatów, z których każdy żył własnymi sprawami, wydarzeniami, własnym rytmem. Ale dopiero teraz, w dobie mediów elektronicznych, zdajemy sobie sprawę z przerażającej równoczesności. Obnażyła się nieczułość świata popękanego na osobne kawałki. Coraz więcej o nim wiemy - rozumiemy z niego coraz mniej.

...