To był początek lat 90. Włóczyłem się po kraju, jeździłem autostopem, zaczynałem jakiś kierunek studiów, potem go rzucałem, a potem zaczynałem kolejny. W końcu upomniało się o mnie wojsko. Ponieważ nie uśmiechała mi się perspektywa dwóch lat spędzonych w armii, zacząłem się starać o zastępczą służbę wojskową. Dano mi do wyboru przerzucanie koksu w ciepłowni i pracę w domu pomocy społecznej. Wybrałem to drugie, intuicyjnie, bez ideologii, żeby spędzić ten czas z ludźmi, a nie przy piecu. I spędziłem tam trzy lata.

Domy pomocy społecznej 20 lat temu wyglądały inaczej niż w tej chwili. Pensjonariusze byli traktowani, hm, powiedzmy, mało podmiotowo. Dzisiaj normą jest to, że ciężko chorych ludzi wywozi się na spacer, że jeżdżą do kaplicy albo mają prawo do osobnej diety. Na początku lat 90. nie było to takie oczywiste. Na początku, jak zobaczyłem, gdzie właściwie...