Rodzic i psychologia

Wdzięczny jestem Annie Wójcik, której list “O dziecku bez ironii" (“TP" nr 25/05) zainspirował mnie do ponownego przeczytania naprawdę mądrego artykułu Joanny Tokarskiej-Bakir “Dziecko jako obcy" (“TP" nr 23/05). Jako nauczyciel-emeryt pamiętam, że bywały okresy, kiedy lekceważyłem psychologię i jej edukacyjno-wychowawcze propozycje. Uważałem, że moja intuicja nauczycielska - oparta na metodycznej podbudowie i wytrenowana w szkolnej codziennej praktyce - nieomylnie podpowie mi, jak mam postępować. Psychologię postrzegałem jako “unaukowiony", sztucznie wykreowany przez “myślicieli" twór, niewiele mający wspólnego ze szkolnymi realiami. Tym bardziej, że oferowane rady bywały zmienne w czasie, jak chociażby sposób postępowania z uczniami leworęcznymi. Czy ktoś pamięta jeszcze zamierzchłe czasy, kiedy na wszelkie możliwe sposoby - łącznie z przywiązywaniem ręki do oparcia ławki - zmuszano ich do pisania prawą ręką? Ale bywało też, że traktowałem psychologię jak bożka, który miał zaradzić wszelkim problemom.