Jestem oburzona i głęboko dotknięta wypowiedzią Łukasza Drewniaka w artykule „Pejzażysta robaczywych dusz” („TP” nr 14/2003): „Kryzys Starego Teatru wziął się nie z braku repertuaru, nie z exodusu reżyserów, ale miał swój początek w świadomości krakowskich aktorów. Z jednej strony pycha i samozadowolenie, z drugiej dojmująca samowiedza, że oprócz spektakli Krystiana Lupy macierzysta scena wykorzystuje ich potencjał na pół gwizdka”. Dosadna teza Pana Drewniaka jest nikczemnością wyjątkowo bezkarną, bo „po wszystkich” można „się przejechać” bardzo łatwo i bez konsekwencji. Szkoda, że również w „TP”. Przecież to język komunistycznej urawnitowki. Jaką bezosobową masę obraża Pan Drewniak swoim stwierdzeniem? Też jestem krakowską aktorką. Proszę uprzejmie na moim przykładzie wytłumaczyć, skąd wzięły się zarzuty „pychy”, „samozadowolenia” i „dojmującej samowiedzy”. Na jakiej podstawie ktoś...