Z przodu spienione fale, z tyłu rydwany faraona – jak w potrzasku? Tak mogą się czuć Izraelici zbliżający się do Morza Sitowia. Nie bez wahania stawiają pierwszy krok w odmęty i morze się rozstępuje, a oni przechodzą między ścianami wodnymi niby kanałem rodnym. Od bandy zbiegłych niewolników do ludu Izraela – grupowe doświadczenie graniczne daje im nową tożsamość. Na drugim brzegu intonują dziękczynną pieśń.

Pieśń Morza, ów hymn pochwalny, stanowi integralną część codziennej modlitwy porannej. Dzięki temu nietrudno jest wypełniać przykazanie, by pamiętać dzień wyjścia z Egiptu przez wszystkie dni naszego życia. Hebraista – uzbrojony w „mędrca szkiełko i oko” – dorzuci nam jeszcze, że hymny bitewne w Biblii to jedne z najstarszych przykładów poezji hebrajskiej.

Pieśni wojenne wychodzą czasem z ust biblijnych bohaterek. Przewodząca Izraelowi w epoce sędziów Debora wzywa...