Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Mniej więcej do końca XVIII w. muzyka mówiła, po czym zaczęła malować. Mozart malowany, grany w manierze romantycznej, jest może i miły uchu, ale głęboki sens jego muzyce nadaje dopiero interpretacja, która sięga głębiej - do barokowej jeszcze retoryki muzycznej. Potrzebne są do tego dawne instrumenty - w brzmieniu, sposobach artykulacji i dynamice nieporównanie bogatsze od współczesnych - oraz muzycy, którzy rozumieją ów pełen niuansów język i potrafią nim mówić.
Tak jest na nowej płycie z Koncertem fortepianowym B-dur KV 595 i Koncertem klarnetowym A-dur KV 622. Wchodzimy tu w Mozartowski mikrokosmos znaczeń i uczuć, z całym jego tragiczno-pogodnym połączeniem nadziei i rezygnacji, z oscylowaniem między beztroską a dramatem; między niczym niezmąconą radością a przeczuciem nieuchronnego końca. Zagłębiamy się w otchłanie żalu, by za chwilę wzlecieć w przestworza. To jedna z najlepszych mozartowskich płyt, jakie słyszałem. Wytrawni mistrzowie dawnych instrumentów - Staier, Coppola i Fryburska Orkiestra Barokowa - rozumieją mowę dźwięków Mozarta jak nikt inny. A przecież w przypadku ostatnich koncertów to rzecz niełatwa, skoro mówią one o sprawach ostatecznych. W ten sam zresztą sposób, w jaki kompozytor pisze o nich w ostatnim, kilka lat wcześniejszym, liście do ojca: "śmierć jest kluczem do szczęśliwości prawdziwej. Kiedy kładę się spać, zawsze pomyślę, że choć jeszcze jestem młody, już jutro może mnie nie być, a przecież nikt, kto mnie zna, nie może powiedzieć, że w towarzystwie jestem posępny albo mrukliwy, i właśnie za to codziennie dziękuję Stwórcy, i tego też z całego serca życzę mym bliźnim".
