Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
W teatrze Krystiana nie zdarzają się dwa te same wieczory. Ten teatr to misterium. Dotykamy w nim sacrum i profanum, czasami zdarzają się klęski i tych, w moim przypadku, było więcej. Krystian - i jestem z tego bardzo dumny - dawał mi zawsze bardzo trudne zadania, wydaje mi się, że obsadzał mnie w postaciach ludzi, którzy są mu najbliżsi. Wyznaczał jakiś cel, bardzo dla niego ważny, ale ten cel, etap końcowy roli, nigdy nie był osiągany - wielokrotnie o tym rozmawialiśmy.
Praca z Krystianem jest za każdym razem drogą ku czemuś nieosiągalnemu, dla mnie to najczęściej droga przez mękę. Towarzyszy jej poczucie niespełnienia, niedosytu, klęski. Niekiedy zdarzało mi się jednak dotknąć tego, czego sam nawet nie do końca rozumiałem, ale potwierdzały to jego reakcje. On także czuł, że jestem już bardzo blisko czegoś...
Zycie aktora, wbrew temu, co się może wydawać, jest pasmem klęsk. Ale od czasu do czasu zdarzają się nikłe ekstazy - ich możliwość właśnie w teatrze Krystiana jest najbardziej odczuwalna.
JAN FRYCZ (ur. 1954) - aktor Teatru Starego w Krakowie, u Krystiana Lupy grał w spektaklach: „Bracia Karamazow” wg F. Dostojewskiego (1990, 1999), „Malte albo tryptyk marnotrawnego syna” wg R.M. Rilkego (1991), „Lunatycy. Esch, czyli Anarchia” wg H. Brocha (1995), „Lunatycy. Huguenau, czyli Rzeczowość” wg Brocha (1998), „Mistrz i Małgorzata” wg M. Bułhakowa (2002).
