Jagnięta między wilkami

Zwykle po dwóch. Taka była praktyka, zadziwia natomiast wyposażenie tych apostolskich ekip: „Nie noście – mówi Pan – sakiewki ani torby podróżnej, ani sandałów i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie”. Jakże to, zwykła grzeczność wymaga zauważenia drugiego i dania mu jakiegoś znaku życzliwości. Trudność bierze się z różnic kulturowych i translatorskich. Żeby nie szukać daleko, spróbujmy przełożyć na włoski słówko „gromnica”. Wprost się nie da, trzeba się uciec do opisu. Podobnie z pozdrowieniami, a chodzi o to, by wysłannicy skoncentrowali się na powierzonym im zadaniu i nie tracili czasu na zbędne pogaduszki czy przedłużający się poczęstunek.

W zaleceniach mamy też zakaz posiadania pieniędzy, a nawet portfela czy obuwia. Przecież łatwiej się podróżuje i wydajniej pracuje, kiedy ma się zapewnioną porządną dietę. Tyle tylko że Jezusowi nie chodzi o pozyskanie nowej siły roboczej dla poszerzenia zespołu pracowniczego, czy zdyscyplinowanej armii bojowników. Wysłannicy idą do ludzi, żeby zakładać Kościół, to znaczy budować wspólnotę, rodzinę dzieci Bożych. Dlatego apostołowie nie mogą traktować wspólnot, Kościoła, jako źródła zysków, kariery społecznej czy politycznej.

Paweł Apostoł pisze do Koryntian, że apostołowie z wielkim trudem utrzymują się z pracy rąk, wciąż brakuje im środków do życia i na domiar złego muszą znosić prześladowania. Z Dziejów Apostolskich wiemy też, że sam Paweł miał fach w ręku, trudnił się wyrobem namiotów. Choć w liście do Tesaloniczan pisze, że miałby prawo domagać się utrzymania przez wspólnotę, to jednak rezygnuje z tego prawa. Apostoł nie chce być ciężarem dla innych. Może więc nadszedł czas, żeby nasz Kościół, parafie i diecezje przestały być beneficjum – czyli firmą, a stały się domem, „szpitalem polowym” dla ciała i duszy?

Jezus, posyłając uczniów, mówi: „Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki”. W dosłownym tłumaczeniu brzmi to jeszcze groźniej: „Idźcie! Posyłam was jak jagnięta między wilki”. Jak zatem ma się zachować jagnię, kiedy opadną je owe drapieżniki? Wtedy również nie możemy zapomnieć o Jezusowym stylu myślenia i postępowania. Papież Franciszek podpowiada, pomyślmy o tym, co mówi Jezus: „Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni”. Będziemy osądzeni w ten sam sposób, tą samą miarą, jaką my osądzamy innych. Popatrzmy w lustro, zanim zaczniemy sądzić. Bo ten robi to, a tamten tamto... Poczekam. Popatrzę w lustro i pomyślę. Inaczej będę obłudnikiem, bo stawiam siebie na miejscu Boga, a mój osąd jest nędzny, bo brak w nim tego istotnego elementu, który jest w osądzie Boga, mianowicie miłosierdzia. Niech Pan Bóg pozwoli nam to dobrze zrozumieć. Dlatego właśnie źle jest osądzać innych. Sąd należy do Boga, tylko do Niego! A naszym obowiązkiem jest miłość, wyrozumiałość i modlitwa za innych, kiedy widzimy, że dzieje się coś niedobrego. Możemy też porozmawiać: słuchaj, widzę to, być może... Ale nigdy nie osądzać, bo jeśli osądzamy, to jesteśmy obłudnikami. ©