Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Człowiek w czapce zapragnął przyjąć Komunię św. Gdy podszedł do ołtarza, szafarz natychmiast zareagował: "Proszę pana, w kościele nie wolno nosić czapki". Mężczyzna odparł: "Amen. Dziękuję". Po czym nonszalancko wrócił na miejsce. Proboszcz, widząc to widowisko z wysokości ołtarza, po nabożeństwie podszedł do mężczyzny i zagadnął ciepło: "Jak się cieszę, że mogę pana poznać, ale mój drogi panie, noszenie czapki w kościele jest niedozwolone". "Wiem - odparł burzyciel porządku. - Już dwa lata przychodzę do tego kościoła i dopiero dzisiaj ktoś mnie zauważył".
W Kafarnaum Jezus uzdrowił paralityka, spuszczonego przez otwór w dachu przez czterech przyjaciół, wiedzionych wiarą w cudotwórczą moc Nauczyciela. Scena iście teatralna i tylko pozornie komiczna. Gdy przyjrzeć się temu wydarzeniu od środka, uwydatnia się pewne napięcie, które towarzyszyło Jezusowi i jego uczniom. To napięcie doktrynalne między Jezusem a uczonymi w Piśmie. Napięcie między wolnością a uwięzieniem, legalizmem a duchem prawa, paraliżem grzechu a ruchem wyzwolonym przez niezasłużony dar. Napięcie między byciem za Jezusem i przeciw niemu. Pomiędzy dostrzeżeniem człowieka, z jego potrzebami duchowymi i fizycznymi, a wyszukiwaniem dziury bluźnierstwa w tunice świętości. Napięcie zakłócenia spokoju i zgorszenia.
Paraliż jest symbolem grzechu i niemocy kontaktu z Bogiem. Może być on także symbolem niechęci okazywania ludzkiej słabości albo symptomem niewłaściwego funkcjonowania duszy. To, co w nas dobre, zostaje zamrożone, niezdolne do czynu. Myślę, że w domu w Kafarnaum było więcej sparaliżowanych niż ów nieszczęśnik przyniesiony przez przyjaciół prowadzonych wiarą. Nikt przecież nie przepuścił biednego człowieka do Uzdrowiciela. Tłum zablokował wejście do domu, pijany szczęściem słuchania pięknych nauk. Uczeni w Piśmie, sparaliżowani strachem o zachowanie autorytetu, łapali za słowa swojego Konkurenta. Tak. Jest tutaj cała masa ludzi sparaliżowanych niemocą wprowadzania w życie nauk Jezusa.
Niestety z nami bywa podobnie. Jest coś, co paraliżuje nas przed integracją z Innymi. Ten paraliż alienacji objawia się w nas często, tylko niestety nie potrafimy lub nie chcemy odczytać jego symptomów. A jest ich wiele: depresje, niepokoje, zwątpienia, próżne ambicje, trudności seksualne zaburzające relacje lub życie duchowe, lęk przed utratą autorytetu w społeczeństwie, ekskluzywizm religijny. Co robić?
Trzeba, jak w Kafarnaum, otworzyć dach. Dach naszej głowy, naszej świadomości. Chodzi o świadomość bycia domem dla sióstr i braci przychodzących do nas z różnych dróg. Trzeba wychodzić naprzeciw ich potrzebom, bez oczekiwania, że sprowokują nas swoim niekonwencjonalnym zachowaniem. A może dopiero takie zachowania, choć pochodzące z granic zgorszenia, są nam potrzebne?
