Jestem księdzem zakonnym i wykładowcą teologii moralnej. Od wielu lat posługuję w różnych zgromadzeniach żeńskich jako rekolekcjonista, spowiednik i konferencjonista. Piszę, bo jestem oburzony tekstem Katarzyny Wiśniewskiej z “TP" nr 49/04. To świadoma drwina z życia konsekrowanego w Kościele. Już samo wizualne skomponowanie reportażu (tytuły poszczególnych części i dobór zdjęć) nie budzi wątpliwości, o co chodzi. Tytuł “Wyrzucę z klasztoru białe gąski" jest cytatem z matki Elżbiety Czackiej. Przypuszczam jednak, że matka Czacka wygłosiła w swoim życiu parę innych tekstów, bardziej ujmujących istotę czystości zakonnej. I pełne herezji słowa s. Sybilli: “Nie staram się żyć według ślubów czy konstytucji mojego zgromadzenia. To zawsze wychodziłoby sztucznie. Zachowywałabym się jak dziwaczka, a nie chcę być dziwaczką". A później podtytuły: “Gdy zmysły śpią", “Brałam brom", “Jak ogórki w beczce", “Biczowanie o piętnastej". Niezła socjotechnika! Okazuje się, że siostry to niewyżyte, półdzikie stworzenia, których głównym problemem jest seks. Pytam: o co chodzi tygodnikowi, który w szyldzie ma katolicki? Dziś, gdy od kilku lat spada liczba powołań do zgromadzeń żeńskich... O co chodzi? Po lekturze mam tylko jeden osąd: chodzi o świadome wykpienie życia zakonnego. Autorka cytuje wypowiedzi kilku sióstr bądź byłych sióstr... Pożal się Boże, co to za cytaty! Jak je uwierzytelnić? Owszem jest jedna wypowiedź autorstwa s. B., urszulanki - piękna, mądra, dojrzała... Ale chyba nie bardzo pasowała do zamierzenia pani Wiśniewskiej, która potraktowała ją skrótowo, marginalnie wręcz.