Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Ich życie przypomina bańkę mydlaną. Jakaż ona jest piękna, ma w sobie wszystkie kolory! Ale trwa zaledwie sekundę, i co potem?” – mówił papież Franciszek 25 września w kaplicy Domu św. Marty.
Powierzchowne odczytanie wypowiedzi Franciszka mogłoby nasunąć wniosek, że chrześcijańskie życie nie powinno być ani zbytnio kolorowe, ani wypełnione realizowaniem swoich pasji czy zamierzeń. Skoro i tak pęka jak mydlana bańka – daremny trud. Tymczasem papież chce nam uświadomić, że wierzący, który za wszelką cenę pragnie poklasku i uznania, w centrum swojego życia stawia tylko siebie.
Egocentryczność, której celem miało być szczęście i dostatek, powoduje w końcu cierpienie i beznadziejną śmierć. Jak zagubiony w ciemności, który bez punktu odniesienia przestaje wiedzieć, gdzie i kim naprawdę jest. Przywrócenie Bogu właściwego miejsca nie powoduje upokorzenia człowieka i wejścia w niewolnicze poddaństwo. To raczej życie chcące przyciągać wzrok innych i oczekujące poklasku ma w sobie coś niepokojącego i podobnego zarazem do owego lucyferycznego zimnego światła, które nie grzeje, lecz ochładza, nie pokazuje prawdy, lecz lodowatą i mroczną rzeczywistość. Spełnianie woli Boga i orientowanie na Niego swojego życia nie odbiera więc wolności, ale paradoksalnie przywraca ją, porządkując relacje z drugim człowiekiem i światem, oczyszcza i pokazuje rzeczy takimi, jakie są naprawdę. Wodzeni pokusą musimy więc zdecydować, czy pozostać w zbudowanej przez siebie kryjówce i oglądać świat przez maskę własnej próżnej chwały, czy wyjść w kierunku Innego, który burząc wszystkie wizje iluzorycznej rzeczywistości, daje prawdziwe szczęście i Życie?
Autor jest studentem teologii, autorem bloga teolognamanowcach.blog.deon.pl.
