Noe nie był mężem idealnie sprawiedliwym i doskonałym (Rdz 6, 9). Oba jego przymioty, wymienione w tym wersie, relatywizuje pokolenie, na tle którego został ukazany. Choć rabini widzą w nim po czterokroć pioniera, bilans jego dziedzictwa nie wypada pomyślnie. Noe jako pierwszy sadził rośliny (w 9, 20 winnicę), przeklinał („Przeklęty niech będzie Kanaan, sługą sług będzie u swoich braci!”; 9, 25) i wprowadził niewolnictwo (ten sam wers) oraz pijaństwo (wers 21).

Według midraszu, czyli opowieści rabinicznej, w tym ostatnim maczał palce diabeł, z którym Noe wszedł w dobrowolną komitywę przy sadzeniu winnicy. Diabeł zarżnął kolejno cztery zwierzęta: owcę, lwa, wieprza i małpę, po czym ich krwią podlał winne krzewy. To miała być aluzja do ludzkich zachowań w kolejnych etapach prowadzących do upojenia alkoholowego. Niewinni jak owieczka, po kilku głębszych wierzymy, że mamy siłę lwa...