Mało jest w Polsce parafii-wspólnot. Istnieją za to dwie grupy: duchownych i świeckich, słabo się ze sobą porozumiewające. My, świeccy, nie wybieramy sobie miejsca w Kościele, ale je otrzymujemy - wyznaczone przez duchownych. Jesteśmy owieczkami prowadzonymi ku niebu: mamy słuchać głoszonych nauk i wypełniać, co nam polecono. Ze słowem Bożym nie ma dyskusji, ale o słowie Bożym już można rozmawiać. Zastanawiałam się, kiedy w Kościele pyta się świeckiego o zdanie i znalazłam: przy chrzcie - “czego chcesz od Kościoła Bożego?", przy spowiedzi - “czy żałujesz i obiecujesz poprawę?", przy ślubie - “czy chcesz... pojąć za małżonka?". Wszystkie pytania padają podczas sakramentów świętych, czyli niejako z polecenia Boga. Życie nie składa się jednak wyłącznie ze spraw najważniejszych. W parafii sprawy związane ze sprawowaniem sakramentów należą do księży, ale nie ma chyba przeszkód prawnych uniemożliwiających teologicznie wykształconym i posiadającym odpowiednią formację duchową świeckim, by czasem wygłosili kazanie. Albo pomogli w administrowaniu parafią.