Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Staram się, bardzo się staram nie emocjonować, ale coraz mizerniej mi to wychodzi. Nie znoszę rozwiązań siłowych, niemądrych, wynikających z postawy - będzie tak, bo ja tu jestem dyrektorem. Obojętnie czy dyrektor nosi drogi garnitur, czy skromny habit zakonny. Bo skromności w decyzji przełożonego zakonu również mi brakuje. Skromności, która każe się zastanowić - czy na pewno ja, kimkolwiek jestem, jestem mądrzejszy, wiem co lepsze dla innych, mam rację. Człowiek pokorny i skromny zawsze się zastanowi zanim ułoży komuś życie. Rozumiem, że ks. Paweł Naumowicz jest przekonany, że lepiej od ks. Adama Bonieckiego służy Bogu, Kościołowi i wierze. No, i ludziom oczywiście. Stąd jego decyzja.
Bo ludzie też są ważni, delikatnie przypomnę. I jako człowiek właśnie chciałam powiedzieć, że ksiądz Boniecki jest mi potrzebny. Dobrze mi w życiu ze świadomością, że istnieje ktoś taki. Ktoś - nawet na pierwszy rzut oka - dobry, mądry, spokojny. Wzrusza mnie, że znam kogoś, kto ucieleśnia wszystko, co w pojęciu "człowiek" najpiękniejsze.
Abstrahując od Nergali, Palikotów i innych mniej lub bardziej wyraźnych powodów decyzji przełożonych księdza Bonieckiego - zbliżają się święta. Słowo księdza Adama w ten czas jest jak woda dla spragnionego. Jak powietrze, jak chleb, jak słońce. Nawet banalny zwrot "wesołych świąt" nabiera sensu i znaczenia, kiedy On je wypowiada. I, jak rozumiem, w tym roku choćby tych słów - nie usłyszymy. Czuję paskudny brak. Mam wrażenie, że zostałam ukarana. Nie wiem tylko za co.
Ewa Lipowicz
