Każdego dnia przed celebracją odczytywałem z uwagą zalecenia kierowane do biskupa jako przewodniczącego liturgii. Kilka szczegółów (zasadniczo drobnych – wręcz „okruszków”) przemówiło do mnie z wielką mocą. Przykładowo, przepis mówiący o tym, by podczas celebracji Męki Pańskiej w Wielki Piątek zdjąć z ręki pierścień...

Najbardziej jednak uderzyło mnie polecenie dotyczące Wigilii Paschalnej. Otóż, pod sam koniec Liturgii Słowa – po odczytaniu fragmentu z Listów św. Pawła – Księga przewiduje następujący obrzęd: jeden z diakonów (ewentualnie lektorów) podchodzi do biskupa i oznajmia mu głośno: „Reverendissime Pater, annuntio vobis gaudium magnum, quod est Alleluia” („Najczcigodniejszy Ojcze, oznajmiam Ci radość wielką, jaką jest: Alleluja”). Dopiero wtedy – usłyszawszy ową Nowinę – biskup wstaje z miejsca i (on sam, a nie ktokolwiek z zebranych, choćby koncelebransów)...