Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Każdego dnia przed celebracją odczytywałem z uwagą zalecenia kierowane do biskupa jako przewodniczącego liturgii. Kilka szczegółów (zasadniczo drobnych – wręcz „okruszków”) przemówiło do mnie z wielką mocą. Przykładowo, przepis mówiący o tym, by podczas celebracji Męki Pańskiej w Wielki Piątek zdjąć z ręki pierścień...
Najbardziej jednak uderzyło mnie polecenie dotyczące Wigilii Paschalnej. Otóż, pod sam koniec Liturgii Słowa – po odczytaniu fragmentu z Listów św. Pawła – Księga przewiduje następujący obrzęd: jeden z diakonów (ewentualnie lektorów) podchodzi do biskupa i oznajmia mu głośno: „Reverendissime Pater, annuntio vobis gaudium magnum, quod est Alleluia” („Najczcigodniejszy Ojcze, oznajmiam Ci radość wielką, jaką jest: Alleluja”). Dopiero wtedy – usłyszawszy ową Nowinę – biskup wstaje z miejsca i (on sam, a nie ktokolwiek z zebranych, choćby koncelebransów) intonuje uroczysty śpiew potrójnego (coraz wyżej i wyżej) „Alleluja!”.
Piękne, głębokie i jakże prawdziwe. Odbijające wprost Ewangeliczną narrację dotyczącą Wielkanocnego Poranka; owszem, pozwalające ją nie tylko zrozumieć, ale i przeżyć (przynosi nie tylko objaśnienie, ale i doświadczenie). Chodzi o ukazanie, że niczyja wiara nie rodzi się z powietrza. Nikt nie zawdzięcza wiary samemu sobie. Każdemu człowiekowi wiara musi być przekazana. Przez kogoś innego. Przez kogoś, kto już nią żyje.
Pamiętam, jak niemal rok temu mówił o tym papież Franciszek podczas jednej ze środowych katechez. Stwierdził, że nie ma takiej fabryki, w której produkuje się chrześcijan – nie ma takiej linii produkcyjnej, nie ma jakiejś formy, w której się ich „odlewa”. Wiara jest przekazywana z ust do ust – od osoby do osoby. Papież pytany o to, kto go wprowadził w rzeczywistość wiary, mówi zwykle o dwóch osobach: o swojej babce oraz o siostrze zakonnej, która była jego katechetką.
Każdy z nas – by naprawdę przekroczyć próg wiary – potrzebuje kogoś, kto mu ją ogłosi. Właśnie dlatego Zmartwychwstały Chrystus posyła do Apostołów kobiety z poleceniem: „Idźcie, i powiedzcie moim braciom...” (por. Mt 28, 10). Zanim Dwunastu stanie wobec całego świata, by mu ogłosić KERYGMAT, musi go usłyszeć od niewiast nazwanych przez tradycję „Apostołkami Apostołów”. Usłyszeć i przyjąć! Potem będą mogli mówić podobnie jak św. Paweł: „Przekazuję Wam to, co wpierw sam przyjąłem!” (por. 1 Kor 11, 23 i 15, 3).
Dlatego właśnie także i biskup, zanim odważy się innym objaśniać sens tej najważniejszej Nocy w roku (nie bez powodu Wigilia Paschalna jest nazywana „Matką wszystkich Wigilii”) – zanim wyśpiewa „Alleluja!” – musi je usłyszeć jako skierowane bezpośrednio do siebie samego.
Chcę powiedzieć „dziękuję!” wszystkim, z którymi było mi dane się spotkać w Tygodniu Paschalnym (w tym Dniu trwającym 24 godziny pomnożonym przez 8), a którzy głosili mi radość ze swego spotkania z Żyjącym Panem. Dziękuję za Waszą wiarę, z której rodzi się moja. ©
