Ten spokój dla nas pozostał w jego esejach, jak w tej ostatniej książce, którą wspominam. Jest to książka “Cieszyć się życiem. Zofia Starowieyska-Morstinowa - szkic do portretu", przypominająca mi swoim nastrojem epitafijne eseje Norwida. Bronek bardzo wysoko cenił Panią Zofię, a ona niezmiernie go lubiła. Wiem o tym dobrze. Gdy w redakcji “Tygodnika Powszechnego" u schyłku lat 50. byliśmy niemal chłopcami, Pani Zofia mówiła o Bronku, że jest chłopcem czarującym. Było to szczerą prawdą. A chyba najbardziej podziwiała w Bronku jego bezgraniczną miłość do literatury.

Zapamiętałem takie podane w prasie wyrażenie, że ktoś “kochał literaturę miłością bezwstydnie absolutną". Nie pamiętam, o kim tak powiedziano, ani też, kto tak powiedział. Być może Andrzej Kijowski. To by do niego pasowało. Tak jak świetnie przystaje to wyrażenie do charakterystyki Bronka. Był on...