Kiedy usłyszysz ten szept z ciemności - będzie już za późno.

Rysunek wieczornego ogrodu zastygnie na tle granatowego nieba,
gałęzie znieruchomieją, a zaprzyjaźniony kos nagle przerwie
swoją zmierzchową piosenkę. Obejrzysz się do tyłu i na boki,
wiklinowy fotel zatrzeszczy, łokciem strącisz ze stołu pustą szklankę.

Szept będzie narastał,
głośny choć niezrozumiały;
nieczytelny lecz znajomy...
i nagle prawie wszystko
stanie się mało ważne:

namiętności i spory, nadzieje i rozczarowania,
pośpiech zbratany z nudą i przesytem,
pożądania, rozczarowania, zazdrość,
nie wybudowane domy, nie odwiedzone państwa,
ciała upragnionych kobiet, ukochane książki,
odpłyną do tyłu na fali tego szeptu,
znikną w zakurzonej szufladzie pamięci,
której nie chce się już otwierać.

A szept będzie trwał...