Poruszył mnie felieton pani Józefy Hennelowej “Kolory jasne, kolory ciemne" (“TP" nr 35//04) poświęcony ostatniemu zbiorowi reportaży Ewy Owsiany “Zioła na tęsknotę". Reportażystka pokazuje losy ludzi, nieraz trudne i dramatyczne, z którymi jednak potrafią się oni zmagać, a nawet wychodzić z nich zwycięsko. I tego nam, zwłaszcza teraz, bardzo potrzeba. Żyjemy pod naporem afer, nieszczęść, tragedii tak jednostek, jak społeczności. Media pokazują je coraz nachalniej, łącząc się ze znieczulicą powołanych do pomocy urzędów i obojętnością ludzi. Zastanawia mnie coraz mniejsza odporność na trudności życiowe połączona z rosnącymi wymaganiami i potrzebami, które - nie zaspokojone - kończą się nawet agresją. I jeżeli w jakichkolwiek środkach masowego przekazu przeczytam, zobaczę czy usłyszę o ludziach, którzy myślą o innych, swoich bliźnich, umieją przeżywać swój los - nieraz trudny - z honorem i pogodą, jakże często z trudem wypracowaną, rośnie mi serce i wiara, że wydobędziemy się z obecnej zapaści. Jestem pewna, że trzeba dawać świadectwo prawdzie, której co najmniej trzy pokolenia - licząc od 1945 r. - zostały pozbawione. Cieszę się, że takie świadectwa są drukowane i że można się z nich uczyć.