PRZEMYSŁAW WILCZYŃSKI: Trzynaście miesięcy, z okładem.

IGA KAZIMIERCZYK: A końca nie widać. Wróciły przedszkolaki, nie ma pewności, co z pozostałymi rocznikami. Kiedy myślę o tym okresie, to nasuwa mi się skojarzenie z „Dniem świstaka” i pętlą czasu. Ćwiczymy od ponad roku te lockdowny, powroty, znowu lockdowny. I jesteśmy ciągle w tym samym punkcie.

To niczyja wina.

Nie do końca. Od roku ekscytujemy się pytaniem: „Wracamy czy nie?” i ani razu nie dostaliśmy choćby jednego argumentu, że decyzja rządu jest czymś więcej niż próbą wczucia się w polityczną koniunkturę.

My sami, rodzice i obserwatorzy, też się od ponad roku miotamy: gdy szkoły były otwarte, żądaliśmy ich zamknięcia. Gdy są zamknięte, chcemy otwarcia.

Może tego miotania byłoby mniej, gdyby przez ponad rok epidemii władza wypracowała jasne kryteria, kiedy placówki...