Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Słowa św. Pawła: „Przemija postać tego świata”, przywołują na pamięć sentencję „Memento mori!”. Ostatnio to wezwanie rzadko jest powtarzane. Wydaje się, że zawarte w nim przypomnienie o podstawowej prawdzie naszego życia jest niepopularne. Kojarzy się z tzw. duszpasterstwem strachu, które podsyca w ludziach lęk przed śmiercią i wykorzystuje go jako podstawowy sposób, aby naganiać ich do bardziej gorliwego wypełniania praktyk religijnych i spełniania przykazań. Jednocześnie wydaje się, że powtarzanie „memento mori!” nic nie pomoże i nic nie zmieni - że jest to tylko dręczenie siebie i innych. Ale chyba jednak takie przypomnienie coś może pomóc i zmienić. Pamięć o śmierci jest przecież warunkiem życia w prawdzie.
Niektóre zakony mają w regułach lub konstytucjach zapisaną zasadę, aby co miesiąc robić przygotowanie do śmierci, ale takie praktyczne: uporządkowanie rzeczy, sprawdzenie testamentu, czy nie trzeba czegoś zmienić, spisanie informacji o zaległych zobowiązaniach itp.
Pamięć, myśl o śmierci może być dobra lub zła. Złe myśli obezwładniają, nasycają nas strachem, odbierają siłę do życia i jego radość. Dobra pamięć o śmierci chroni przed zgłupieniem, zatraceniem się w rzeczach marnych i błahych, dodaje wagi pytaniom, co warto w tym życiu robić. Taka pamięćnadaje życiu głębię, smak, przypomina o jego wielkiej wartości. Może być żyzną glebą, z której wyrasta męstwo życia. W żadnym wypadku w wezwaniu „Memento mori” nie może chodzić o zadręczanie siebie czarnymi myślami, o psucie sobie pięknych chwil pseudomądrymi refleksjami typu: no i co z tego, skoro to wszystko przemija. Na pewno nie do takiej postawy wzywa nas św. Paweł. Jego wezwanie, by żonaci żyli tak, jakby byli nieżonaci, płaczący -jakby nie płakali, radujący się - jakby się nie radowali... z całą pewnością nie jest zachętą do życia połowicznego, niepewnego siebie, do lekceważenia małżeństwa, płaczu i radości, jako przemijających. To jest przypomnienie właściwej perspektywy, światła, w którego blasku wszystkie te sytuacje odnajdują swoją prawdę.
Ks. Jan Słomka
CZYTANIA LITURGICZNE (26 I - 2 II)
3. NIEDZIELA ZWYKŁA: Jon 3, 1-5. 10; Ps 25; 1 Kor 7, 29-31; Mk 1, 14-20;
PONIEDZIAŁEK: Hbr 9, 15. 24-28; Ps 98; Mk 3, 22-30;
WTOREK: Hbr 10, 1-10; Ps 40; Mk 3, 31-35;
ŚRODA: Hbr 10, 11-18; Ps 110; Mk 4, 1-20;
CZWARTEK: Hbr 10, 19-25; Ps 24; Mk 4, 21-25;
PIĄTEK: Hbr 10, 32-39; Ps 37; Mk 4, 26-34;
SOBOTA: Hbr 11, 1-2. 8-19; Ps: Łk 1,68-75; Mk 4, 35-41;
4. NIEDZIELA ZWYKŁA - ŚWIĘTO OFIAROWANIA PAŃSKIEGO: Ml 3, 1-4; Ps 24; Hbr 2, 14-18; Łk 2, 22-40.
