Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Rzetelność dyskusji prowadzonej w tak ważnej sprawie wymaga jednak świadomości tego, że Kościół już oficjalnie wypowiedział się kilkakrotnie na jej temat, jednoznacznie odrzucając postulowane praktyki.
I tak „Ogólne Dyrektorium Katechetyczne”, ogłoszone przez Kongregację ds. Duchowieństwa 11 kwietnia 1971 r., negatywnie odniosło się do praktyk odraczania spowiedzi na kilka lat po Pierwszej Komunii Świętej, określając je jako „eksperymenty budzące wątpliwość i zamieszanie”. Argumenty podnoszone wówczas przez zwolenników tych propozycji były podobne do przedstawianych dzisiaj, niemniej Stolica Apostolska wezwała biskupów, by bez zgody Rzymu żadną miarą nie zezwalali na odstępowanie od obowiązującej praktyki, zgodnie z którą spowiedź winna poprzedzać Pierwszą Komunię Świętą dzieci, które osiągnęły wiek rozeznania. Przypomniano, że wiek dopuszczania dzieci do Eucharystii jest czasem, w którym kształtuje się sumienie moralne dziecka, a sama spowiedź, do której dziecko winno być delikatnie podprowadzone, bynajmniej nie deformuje dusz dziecięcych, ale przyczynia się do wzrostu łaski i miłości, wzmacnia dobre dyspozycje do przyjęcia Eucharystii i jest pomocą w doskonaleniu życia chrześcijańskiego. Nie wolno pozbawiać dziecka prawa do spowiedzi, która posiada swoją wartość także wówczas, gdy dotyczy tylko grzechów powszednich. Z drugiej strony przypomniano również, iż „trzeba czuwać nad tym, aby dzieciom nie wydawało się, że spowiedź jest konieczna przed przyjęciem Komunii Świętej nawet wtedy, gdy ktoś miłując szczerze Boga nie odstąpił w poważnym stopniu od drogi przykazań Bożych”.
Dnia 24 maja 1973 r. opublikowano wspólną deklarację Kongregacji ds. Sakramentów i Kongregacji ds. Duchowieństwa, zaaprobowaną przez Pawła VI, „O konieczności spowiedzi przed Pierwszą Komunią Świętą dzieci”. W dokumencie tym „po dokładnym rozważeniu sprawy i po uwzględnieniu życzeń wyrażonych przez biskupów” wyjaśniono, że trwające jeszcze gdzieniegdzie eksperymenty polegające na dopuszczaniu dzieci do Pierwszej Komunii Świętej bez spowiedzi muszą być zakończone wraz z końcem roku szkolnego 1972/73.
Kolejny raz w tej sprawie Stolica Apostolska interweniowała 20 maja 1977 r. W odpowiedzi na zapytanie, czy w parafiach, w których w ciągu ostatnich lat przetrwała praktyka dopuszczania do Pierwszej Komunii Świętej dzieci bez uprzedniej spowiedzi, może być ona kontynuowana, wspomniane wyżej dykasterie nakazały zaprzestać wszelkich eksperymentów w tym względzie i powrócić do ducha dekretu „Quam singulari”, wydanego z polecenia św. Piusa X w 1910 r. Przypomnijmy, że w dekrecie tym stwierdzano, iż za wiek rozeznania, w którym rozpoczyna się przystępować do spowiedzi, trzeba uważać „ten wiek, w którym dziecko zdoła już odróżnić to, co uczciwe, od tego, co jest nieuczciwe”.
Obowiązujący kan. 914 Kodeksu Prawa Kanonicznego nie zostawia wątpliwości: „Jest przede wszystkim obowiązkiem rodziców oraz tych, którzy ich zastępują, jak również proboszcza troszczyć się, ażeby dzieci, po dojściu do używania rozumu, zostały odpowiednio przygotowane i jak najszybciej posiliły się tym Bożym pokarmem, po uprzedniej sakramentalnej spowiedzi”.
Pomysły, by Pierwsza Komunia Święta dzieci nie była związana z przystąpieniem do sakramentu pokuty, nie są zatem, jak widać, czymś nowym. Kościół zmierzył się z takimi propozycjami już przed 40 laty i jednoznacznie je ocenił. O nauczaniu i dyscyplinie kościelnej nie można zapominać, gdy wraca się do tego, co zostało przez Kościół odrzucone.
KS. PIOTR MAJER
KANCLERZ KURII METROPOLITALNEJ W KRAKOWIE
