Pozwólcie dzieciom!

Pięknie dziękuję za świetny materiał dotyczący dziecka i teologii, i dzielę się wnioskami:

1. Nie przypominam sobie, by (oprócz kościoła Il Gesù w Rzymie, gdzie dzieci przynoszą swoje rysunki małemu Jezusowi, czy Leśniowa, gdzie co miesiąc jest błogosławieństwo dzieci) w jakimkolwiek sanktuarium lub bazylice znalazło się jakieś miejsce przygotowane specjalnie dla nich. Wśród dziesiątek, jeśli nie setek kalwarii, stacji różańcowych i grot, nie ma miejsca przygotowanego do odbioru i percepcji dzieci. Dlaczego? Jak wiele jest w Piśmie Świętym sytuacji, w których biorą udział dzieci? To przecież przede wszystkim dzieciom ukazywała się Matka Boża... Animacje wydarzeń z Ewangelii, ciekawie przedstawiona historia Jezusa właśnie dla dzieci, to wszystko ułatwiłoby maluchom doświadczanie sacrum...

2. Trudno w dzisiejszym rozbieganym świecie zatrzymać się dorosłym, a co dopiero dzieciom. Zgodnie z dokumentami Stolicy Apostolskiej, dzieci mają się nauczyć modlitwy, a modlimy się własnymi słowami, śpiewem, milczeniem. Dlaczego w duszpasterstwie ten fakt jest notorycznie pomijany? Wielokrotnie dziecko nieumiejące poprawnie wyrecytować „Wierzę w Boga” (bo słowa dla niego nic nie znaczą), ma ogromną wiarę i pragnienie przyjęcia Jezusa do serca. Tutaj pojawia się pytanie o to, co jest ważniejsze: recytowanie formułek, czy prawdziwa miłość i chęć przyjęcia Pana Jezusa?

3. Co roku w wielu parafiach pojawia się problem, który dotyczy przygotowania dzieci do Pierwszej Komunii i zobowiązywania ich do uczestnictwa w dodatkowych nabożeństwach, które nie powinny być obowiązkowe, oraz niedopuszczania do sakramentu tych, które nie umieją na pamięć modlitw. Mimo że według Podstawy programowej Kościoła katolickiego w Polsce „podczas comiesięcznych spotkań z rodzicami dzieci klas II należy dążyć do pogłębienia wiary przez odpowiednio dobraną tematykę (wiara i jej wyznawanie, znaki wiary, grzech i nawrócenie, zgromadzenie Eucharystyczne i udział w nim, przeżywanie codzienne chrześcijaństwa) oraz przeżywanie Mszy świętych inicjacyjnych”, w wielu parafiach dzieci pierwszokomunijne mają obowiązek być na Gorzkich Żalach z kazaniem pasyjnym, na nabożeństwach majowych, różańcowych itp. Zasadne staje się pytanie o cel obecności dzieci na wszystkich takich nabożeństwach.

4. Liczba dokumentów, wydanych przez Stolicę Apostolską i Episkopat na temat liturgii dla dzieci, świadczy o doniosłości faktu przygotowywania liturgii adekwatnej do ich percepcji. Inaczej, zamiast krótkich bajek i opowiadań, czytalibyśmy dzieciom „Pana Tadeusza”! Na mszach dla dzieci celebrans ogranicza Słowo Boże do jednego czytania i Ewangelii. Modlitwa wiernych prowadzona przez dzieci, śpiew, proste sformułowania i świetne, zrozumiałe, krótkie kazanie pozwalają w pełni uczestniczyć „małym wiernym”, jak również rodzicom w najważniejszym wydarzeniu każdej niedzieli. Msza św. dla dzieci powinna trwać ok. 40-45 min., tyle, ile lekcja, dłużej dziecko nie wytrzyma. W tym momencie apelujemy do wszystkich duszpasterzy, by chętnie korzystali z formularza Mszy dla dzieci (notorycznie pomijanego w duszpasterstwie, w którym i prefacja, i modlitwa eucharystyczna jest prosta i zrozumiała). Ponadto recytowana prefacja, krótkie Wyznanie Wiary i recytowane „Ojcze nasz” nie wydłużają Mszy, a wprowadzają element spokoju, wyciszenia przed Komunią.