Z drugiej strony pamiętajmy, że to nagroda dla pani Aleksijewicz, tak jak nagroda przyznana w 1986 r. Wole Soyince była laurem dla niego, a nie dla pisarzy afrykańskich. Twierdząc – jako autor reportaży – że nagroda dla Aleksijewicz jest trochę nagrodą dla mnie, byłbym jak ta żaba, która podstawia nogę słysząc, że konie kują.

Nie sądzę, by w związku z tym wydarzeniem coś się mogło zmienić w sytuacji tego gatunku. Dla tych, którzy czytają literaturę faktu, większej zachęty pewnie nie trzeba. Z kolei ci, którzy po książki z tej półki nie sięgają, nie uznają tego za przełomowe wydarzenie. Jeśli ktoś – jak ja – nie potrafi czytać wierszy, to nawet przyznanie Nobla poecie niewiele mi pomoże. To jak z większością podobnych spektakularnych wydarzeń: lubimy przy ich okazji zastanawiać się, „co się teraz zmieni”, podczas gdy zwykle nie zmienia się nic. Albo niewiele.

...