Można by zacząć Lewisem Carrollem, który – zupełnie jak ona – bawi się symetrią, paradoksami i absurdem. Szczególnie że już po kilku łykach americano moja rozmówczyni się wymyka. Życzliwie żartuje sobie z pomysłu portretowania autorki trzech malutkich książeczek. Nad stolikiem zostaje sam uśmiech, jak ten kota z Cheshire. 

Można by także zacząć od Jonathana Swifta, bo – jak mówi – ścisłe zszywanie życia i twórczości to zajęcie pokrewne próbom przyskrzynienia kapitana Guliwera w Krainie Liliputów. Po co dodawać ciału ciężarów.

Trzeba więc zacząć inaczej, bo Weronika Murek nie daje się pochwycić, zaciera za sobą ślady, zasypuje kryjówki, uskakuje w bok.

Różyczka

Zobaczcie sami: zaraz po studiach prawniczych rezygnuje z kariery adwokackiej, by debiutować zbiorem siedmiu opowiadań. Brawura? Może, ale „Uprawa roślin południowych metodą Miczurina” (2015)...